مثل رود باش

مثل این است که تازه آتش نشان شده باشی و در اولین روز کاری به ماموریت بزرگی برخورد کنی که همه ساکنان یک ساختمان زنده سوخته باشند و تو کودکی را زنده پیدا کنی. تنها بازمانده ای که به دست تو نجات یافته. یا مثل این می ماند که در کنار جاده از ترس تابش آفتاب قدم بزنی و یکهو کیفی حاوی طلا پیدا کنی. درست چنین حسی داشتم امشب وقتی بی تفاوت در فریزر را باز کردم و چشمم افتاد به یک بستنی که یادم آورد دیروز نگهش داشته بودم برای کسی. خوب نخورده است پس برای من میشود.خوبی زندگی به همین گشایش های ناگهانی اش است. بعد بروی فیلمی با روایت  اپیزودیک ببینی که شبیه به یک کتاب چهار فصل است که یک شبه تمامش کنی. بعد با خودت بگویی چه کتابی خواندم من امشب. غبطه بخوری که ای کاش باز هم بود. کاش تمام نمیشد. بعد یادت بیاید ظهر روز قبل با دهانی باز از تعجب به دیوار بالای سرت خیره شده بودی و مانده بودی که چرا این دیوار که مثل یک سقف در قسمت بالای تصویر قرار گرفته روی سر من خراب نمیشود. بعد از نیم معلق برگردی روی زمین و ببینی که دیوار صاف و سالم سر جایش است. زندگی یعنی همین چیزها. باید توقعات را آورد پایین. باید فیتیله حسادت را کشید پایین. باید یاد گرفت که به چیزهای کوچیک قانع شد. اینکه بتوانی با این قطره ها سیراب شوی خیلی خوب است ولی این ترس هم هست که روزی جمع و تبدیل به سیلابی شوند که دودمانت  را بر باد خواهد داد. باید با ترس هایت مواجه شوی همچون قهرمانی که توسط ملتش به دار آویخته میشود. نه از گریه و تضرع کاری ساخته است و نه از التماس و اظهار پشیمانی. تنها میتوانی از دمی که هست لذت ببری و آخرین بار نگاهت را به اطراف بچرخانی. کمی بعد خیلی زود صدای آرامش بخش فرشته کوچک چنگ نوازی را می شنوی که بالای سرت به تو لبخند میزند. پایین را که نگاه می کنی مردم هم خوشحالی میکنند. در دلت میگذرد «چقدر خوب شد . یک بازی برد برد بود». وقتی به همین راحتی میشود با همه چیز کنار آمد چرا ناراحتی. چرا داد و فریاد. چرا فرار. کجا میخواهی بروی بهتر از اینجا. با نرمشی قهرمانانه بستنی بخور و فیلمهای کتاب وار ببین. چه میدانم. بعدش هم برو کتاب های فیلم وار بخوان. حرف آخر را هم  که همان اول زدم.